Mijn ding doen

Islam uit zich in mijn dagelijks leven op verschillende manieren. Spiritueel: ik ervaar de natuur als een bewijs van het bestaan van Allah, mijn Schepper, en ik probeer tot rust te komen door Hem te gedenken. Wereldlijk: ik neem deel aan het buurtleven met behoud van mijn moslimidentiteit en met respect voor mijn omgeving.

Een paar dagen geleden. De buurt brengt de plek in gereedheid waar we gezamenlijk de wedstrijden van Oranje gaan bekijken (EK 2008). Deze plek is aan de overkant van de straat, tegenover het raam van onze woonkamer. De gordijnen en vitrage van onze woonkamer zijn open. Binnen verricht ik salaat al-fadjr (een wat verlaat ochtendgebed). Ik hoor een tikje op de ruit maar geef geen sjoege.

Later begrijp ik dat het een buurtbewoonster is geweest die mij wat wilde vragen. "Ik dacht dat Abdul aan het zingen was maar toen hoorde ik hem Allah zeggen enzo, hij was dus aan het bidden," zegt ze later tegen mijn vrouw Ndoya. Nu begrijpt ze dat ik ná het gebed weer iemand te woord kan staan. Zonder het oogmerk mijn bidden aan de buurt te etaleren (het kwam zo uit) heb ik mash’Allah begrip gekweekt door in alle openheid mijn ding te doen.

In diezelfde buurt breng ik sinds ruim een maand van dinsdag tot en met zaterdag ‘s middags de post rond. Wanneer ik vrijdag mijn rondes doe, hoor ik nu met de wind uit de juiste hoek, de oproep tot het gebed van de Barbaros moskee in het centrum. Haast u naar het gebed! Haast u naar de bevrijding! De klanken waaien van het centrum over de woonwijken naar het platteland. Mash’Allah, ook dát is islam in mijn dagelijks leven.